سلام
امیدوارم که حال همگی خوب و خوش باشه و هیچ کس در هیچ کجای دنیا هیچ مشکلی نداشته باشه .
این وبلاگ رو به این قصد ساختم تا مطالبی رو که خودم از خوندنشون لذت می برم  به دیگران هم عرضه کنم .
                          چرا که : ((  زکات علم ، نشر آن است . ))
امیدوارم که بتونم مطالب مفید و مثمر ثمری رو به سمع و نظر بقیه دوستانم برسونم . ضمنا از شما هم خواهش می کنم که با نظرات مفید و سازندتون من رو یاری بدید .
دوست و خواهر کوچک شما : بهاره .

خوب حالا می ریم سر اصل مطلب :
                                          بسم الله الرحمن الرحیم  

چون امروز پنج شنبه است اولین مطلب رو با قسمتی از دعای روز پنج شنبه امام زین العابدین شروع می کنم :

بار خدایا در این روز پنج شنبه پنج چیز بر من مقدر فرما که جز کرم تو گنجایش آن ندارد و جز نعمتهای بی پایان تو طاقت آن نیارد :
نخست آنکه : سلامتی بخش که بر طاعتت توانا باشم .
دوم: به عبادتی موفقم کن که به آن مستحق ثواب عظیم تو شوم .
سوم : رزق وسیع از طریق حلال نصیبم فرما . 
چهارم : مرا در مواضع بیمناک به امان خود ایمن گردان . 
و پنجم : مرا از حوادث پر غم و اندوه عالم در پناه خود آور .
و درود بر محمد ( ص ) و آل محمد فرست و توسل مرا به آن بزرگوار شفیع من و سودمند برای آخرتم  قرار ده . ای مهربانترین مهربانان . 

جان ماکسول :
مادامی که به فردا امیدواری ، اقتدار از آن توست .
  آینده ؟ لوحی است که هنوز کسی آن را ننوشته است . چه بسا آنچه امروز از آن توست آرزوی فرداهای تو باشد .

امیرالمومنین ( ع ) :                      
پاداش مجاهد شهید در راه خدا ، بزرگتر از پاداش عفیف پاکدامنی نیست که قدرت بر گناه دارد و آلوده نمی گردد ، همانا عفیف پاکدامن ، فرشته ای از فرشته هاست .

خدا از مردم نادان عهد نگرفت که بیاموزند ، تا آنکه از دانایان عهد گرفت که آموزش دهند . 

  کسی که مصیبتهای کوچک را بزرگ شمارد خدا او را به مصیبتهای بزرگ مبتلاخواهد کرد . 

غیبت کردن ، تلاش ناتوان است .

دوری تو از آن کس که خواهان توست نشانه کمبود بهره تودردوستی است و گرایش تو به آن کس که تو را نخواهد ، سبب خواری توست .  

گذشت ، زکات پیروزی است .

خوب حالا یه سری هم به خارجیا بزنیم :

تجربه های زندگی از دیو پلزر :

                                 انعطاف پذیر باشید
درباره انعطاف پذیری نظری دارم . در 12 سال نخست زندگی ، من پیوسته رنجهای جسمانی و روحی غیر قابل تصور زیادی را متحمل شدم . ظاهرا از شدت آنها باید جان می سپردم . پس از آنکه از دست مادر الکلی ام نجات یافتم و آن قدر خوش اقبال بودم که بتوانم تحت مراقبت دیگران قرار بگیرم ، چند نفری بودند که می گفتند به دلیل شرایط دشوارم ، من یا خواهم مرد یا از زندان سر در خواهم آورد .  اما من هیچ گاه آنگونه نگاه نکردم .
اگر از دوران بداقبالی خردسالیم چیزی آموختم آن است که :
هیچ چیز نمی تواند به روح انسان نفوذ کند یا بر آن غالب شود .
اگر بر توان درونی تان تمرکز و آن را تجهیز نکنید ، چگونه می توانید انتظار داشته باشید پدر یا مادر خوبی باشید ، پیشه گری زیرک و دانا باشید یا به ارجمندی تان دست یازید ؟
این جوهره پیامی است که میخواهم به شما نشان دهم .
وقتی پسر بچه ای بودم ، به دفعات زندگی را لحظه به لحظه پیش می راندم . با تمام وجود ، معتقد بودم که اگر مجبورم زندگی کنم ، اگر می توانستم بر همه رنجهائی که متحمل شده بودم ، غلبه کنم ، پس آنگاه هر شرایطی هم باید بهتر از این می شد .
به عبارت دیگر من به ارزش مسئولیت شخصی ، انعطاف پذیر بودن و حق شناسی پی بردم . من فقط مجبور بودم که خیلی زودتر از دیگران ، چنین چیزهائی را یاد بگیرم .

خوب بعد از همه این حرفا خوش دارم سری هم به حافظ بزنم . البته اعتراف کنم که این کار رو هم مثل وبلاگ نویسی از بهترین دوستم زهره جان یاد گرفتم .
پس حالا  میریم  تا تفالی هم به حافظ بزنیم

ای ول عجب شعریم داد جناب حافظ :

کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند
ببرد اجر دو صد بنده که آزاد کند
قاصد حضرت سلمی که سلامت بادش
چه شود گر به سلامی دل ما شاد کند
امتحان کن که بسی گنج مرادت بدهند
گر خرابی چو مرا لطف تو آباد کند
یارب اندر دل آن خسرو شیرین انداز
که به رحمت گذری بر سر فرهاد کند
حالیا عشوه عشق تو ز بنیادم برد
تا دگر باره حکیمانه چه بنیاد کند
گوهر پاک تو از مدحت ما مستغنیست 
فکر مشاطه چه با حسن خداداد کند
ره نبردیم به مقصود خود اندر شیراز
خرم آن روز که حافظ ره بغداد کند...........

نوشته های دیگران ()